ادبیات فولکلوریک یا عامیانه یکی از صمیمی ترین انواع ادبی و بیانگر آداب و رسوم و سنن قومی است . در ادبیات هر ملتی می توان شاهد بسیاری از این نوع نوشته ها و سروده های دل نشین بود .
سروده ی زیبای زیر اثر مرحوم حسین آزما شاعر دارابی است . ایشان مدتی نیز شهردار این شهر زیبا بود و خدمات برجسته ای از خود به یادگار گذاشت . در این سروده مراسم و مراحل مختلف یک عروسی سنتی را برای مخاطب با زبانی ساده و صمیمی بازگو میکند .
لازم به ذکر است که معمولا در روستا ها اسامی افراد را برای سهولت در بیان و ارتباط کلامی سریع تر به صورت کوتاه شده و با اندکی تغییر تلفظ می کنند
مثلا محمد را مملی اکبر را اکل و سکینه را سکل ابراهیم را ابو و .... !
عروسی اَکُل و سَکُل
چو اکل موقع یِ زن گرفتنش اومد میون
اَ نَنَش گفت ننه جون یَی زن خوب برام بسون
بغل دسِّ ننش نشست و با ترس و مترس
زیر لو لنده می داد که : « الا ، یَی کاری بکن ؛
جَغَله ی گُتّی شدم من دیه اون بچّه نیسَم
هیکلم نیا بکن شـدم ماشاالله یَــــی جوون
وایسیدم رو پای خودوم خرج خودوم در میارم
قــد ســرو مسجد ســروی شدم تــو آسمون
روم که نَی شه اَ کس دیه بگم که زن می خوام
حتی نَیگم اَ بوآم چون شه می ترسم ننه جون
تا شَـگُـفـتـم شـَتـَّرَقّی شـپَـلاقـم مـی زنــه
تو هنو بچه ی ننه ی می گی که زن برام بسون
اَ بوام هم تو بگو بلکه تو راضیش بکنی
همه چی جمع و جوره محض خدا لطفی بکن
ننه گفتا بچه جون شُو که بُوآت اومد خونه
شه میگم رسیده وقت عروسی یِّ بچـه مون
اَ سر سیر تا تـه پیاز همَش ریخت رو پَـــته
شَو که قربون بوآی اکل اومد اَ خونه شــون
هر دو تا راضـــی شدن که یَی زن تپل مپل
بسونن برای اکل نــه یَــی زن باریک میون
آسَّکی کــه کس نفهمه پیش هم قطار شدن
چند تا از دخترای محله و خویش و کَسون
عاقبت دخــتر همسایه کــه اسمش سَکـُله
هر دو تا پسندشون شد که برن بعله برون
صبا با چند تا دیگه از زن و مرد و قوم و خویش
رفتن اَ خونه ی آغِر تا ببینن دخترشــون
ننه ی اکل نیای ننه یسکل کرد و شَـگُفت
دده جــون اکل خیــال داره بشه نوکرتون
تَه بِگَم اکل مثل یَی گل گلدون می مونه
شکر و الحمد خدا ماشاالله عیــن پهلوون
اکل اَ همه ی بچــه های محل زرنگ تره
مثل یَی تشت بلوره که هسه تـــو رَفمون
چرخ زندگی خود هم خودش می چرخونه
اَ بوآش جدا می شه زن که اَسَد ای دده جون
سکل اَ پشت در اتاق مثل دسته ی گل
هی دلش تکون می خورد رنگ رخش چو زعفرون
نَکَنه ننم یگه دخترمون هنو بَچَهن
نَکُنِه ننم بگه سکل نمی دم بهتون
چون که حرف های ننه ی اکل تموم شد ، چَپَری
ننه ی سکل بگفتا برَم اَ قربونتون
دختر من که دیگه تو دخترا زبون زده
همه چیزی بلده چه پخت و پز چه رخت شورون
همه ی کار خونه او می کنه در شو و روز
قربونش برم که مثلش ندیدم توی جهون
وعده دادن که برن ظرف سه چار روز دیگه
دس وپا جمع بکنن برای عقد بچه شون
مهر یی جلد ز قرآن شد و یک شاخ نبات
صد دونه ی اشرفی و شیشه ای از گلابتون
چو اکل خبر بشد کار دیه گردیده تموم
میپرید ای وَر و او وَر مثل فنر تو آسمون
ننه ی سکل برای دختر خود جازی خرید
ظرف و اسباب خونه قالی و لاف و چمدون
عروس و داماد حموم رفتن و پاکیزه شدن
صدای شَپَک بلند بود تو خونه ی هر دوتاشون
وعده دادن بخونن خطبه ی عقد و عروسی
در شو جمعه که یُمن است عزیز است و شُگون
شو جمعه به بر عروس خانوم لباس سُوز
رو سرش تور سفید انگا گل تو گلستون
یی زنی رو سر عروس خانوم قند می سویید
دیگری سرود می خواند و خودشو می داد تکون
اومدیم گل ببریم مادر گل گریون شده
زآب چشم مادرش مرغ هوا بریون شده
خوش آمدید...